سازه اپرای سیدنی یکی از شناخته شده ترین نمادهای دنیاست و بیش از یک شاهکار معماری است که در بندر سیدنی واقع شده است. این ساختمان با عظمت نمادی با شکوه از کشور زیبای استرالیا است. امروز قصد داریم تا به طور کامل شما را با این سازه هنره آشنا کنیم و تاریخچه و نقد معماری آن را بازگو کنیم. پس با آکوبان، مرجع خرید پنل آکوستیک و اتاق آکوستیک همراه باشید.
در سال ۱۹۵۶، دولت استرالیا مسابقه ای بین‌المللی در زمینه طراحی ساختمان اپرا اعلام کرد که شامل ساختمانی با دو سالن می شد یکی از سالن ها برای اجرای کنسرت، اجرای موسیقی، رقص و دیگری برای اجرای هنرهای نمایشی و رویدادهای موسیقی کوچکتر بود. معماران از حدود ۳۰ کشور ۲۳۳ اثر ارسال کردند. در ژانویه ۱۹۵۷ کمیته داوری معمار دانمارکی آقای یورن اوتزون را به عنوان برنده اعلام کرد. طرحی دراماتیک که نمایانگر مجموعه ای از دو سالن اصلی را در کنار هم، رو به بندر و بر روی یک سکوی بزرگ نشان می داد. هر سالن با یک ردیف از پانل های به هم پیوسته به شکل بادبان پوشیده شده بود که هم به عنوان سقف و هم به عنوان دیوار عمل می کرد و از بتن پیش ساخته، ساخته می شد.
برنده شدن او باعث شهرت بین المللی اوتزون شد. با این حال، ساخت و ساز که در سال ۱۹۵۹ آغاز شد و در زمان اجرای پروژه مشکلات مختلفی که بسیاری از آنها ناشی از ماهیت نوآورانه طراحی بود ایجاد شد. افتتاح خانه اپرا در ابتدا برای روز استرالیا (۲۶ ژانویه) در سال ۱۹۶۳ برنامه ریزی شده بود، اما هزینه های زیاد اجرای طرح و مشکلات اجرایی سازه، روند کار را با مشکل مواجه کرد و سرانجام اجرای آن با تاخیرهای زیادی روبرو شد. این پروژه بحث برانگیز شد و افکار عمومی برای مدتی مخالف آن شدند.
پس از اختلافات با مقامات دولتی ناظر بر پروژه، اوتزون در سال ۱۹۶۶ استعفا داد و ساخت و ساز تا سپتامبر ۱۹۷۳ تحت نظارت شرکت مهندسی سازه Ove Arup and Partners و سه معمار سیدنی – پیتر هال، دیوید لیتلمور و لیونل تاد ادامه یافت.
در سال ۱۹۹۹ اوتزون موافقت کرد که به عنوان معمار ساختمان بازگردد. او تالار پذیرایی سابق را دوباره طراحی کرد و در سال ۲۰۰۴ به عنوان سالن اوتزون بازگشایی شد. این سالن مشرف به نمای شرقی بندر سیدنی است و برای پذیرایی ها، سمینارها و اجرای موسیقی مجلسی استفاده می شود. دو سال بعد یک ستون جدید اجرا گردید که اولین تغییر در نمای بیرونی خانه اپرا از سال ۱۹۷۳ بود.
می توان گفت خانه اپرا شناخته شده ترین مکان دیدنی سیدنی است. این مکان مرکز هنرهای نمایشی چند منظوره است که بزرگترین مکان آن ، تالار کنسرت با ۲۶۷۹ صندلی، میزبان کنسرت‌های سمفونیک، اجراهای گروه کر، و نمایش‌های موسیقی محبوب است. اجراهای اپرا و رقص، از جمله باله، در تئاتر اپرا ( در سال ۲۰۱۲ به عنوان ادای احترام به سوپرانوی مشهور اپرای استرالیایی به تئاتر جوآن ساترلند تغییر نام داد) برگزار می شود که کمی بیش از ۱۵۰۰ صندلی دارد.
همچنین سه سالن نمایش با اندازه‌ها و پیکربندی‌های مختلف برای نمایش‌های صحنه، نمایش فیلم و اجراهای موسیقی کوچکتر وجود دارد. Forecourt، در انتهای جنوب شرقی مجموعه، برای نمایش در فضای باز استفاده می شود.
سبک معماری سازه اپرای سیدنی
ساختمان اپرا در سه طبقه و ۵ بخش اصلی ساخته شده است. تالار کنسرت و سالن تئاتر اپرا در طبقه فوقانی قرار دارد و تالار درام، سالن تماشاخانه و هنرکده در طبقات پایینی قرار گرفته است. همچنین دارای ۴ رستوران، ۶ بار و یک فروشگاه می باشد. در کل مجموعه دارای ۱۰۰۰ اتاق بوده و در ابعاد آن ۱۸۵*۱۲۰ متر اجرا گردیده است.
سالیانه ۳۰۰۰ جشن و مراسم در آن برگزار می گردد و هر ساله ۲۰۰۰۰۰ نفر از آن بازدید می کنند. سبک معماری اپرای سیدنی، این اثر را را به یکی از مکان های جذاب برای عکاسی در جهان تبدیل کرده است. اپرا هاوس هر ساله میزبان اجرای باله کلاسیک، تئاتر ، موسیقی سمفونیک، رقص و همچنین اجرای اپرای خیره کننده ی آن می باشد.
در این بنا مقدار سیم استفاده شده تقریباً ۶۴۵ کیلومتر می‌باشد. مقدار برق مصرفی آن معادل با تأمین برق شهری با ۲۵ هزار نفر جمعیت هست که توسط ۱۲۰ بخش توزیع تأمین می‌شود.نور پردازی خانه‌ی اپرای سیدنی با مشکلات زیادی همراه بود اما با ساخت ماکت‌های بی‌شمار و آزمون و خطا در نهایت به نتیجه‌ی دلخواه دست یافت.
در سال ۲۰۰۷ خانه اپرا در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.
طراحی و ساخت خانه اپرا
انبار تراموا Fort Macquarie که در زمان اجرای این طرح ها محل را اشغال می کرد، در سال ۱۹۵۸ تخریب شد و ساخت رسمی خانه اپرا در مارس ۱۹۵۹ آغاز شد. این پروژه در سه مرحله ساخته شد. مرحله اول (۱۹۵۹-۱۹۶۳) شامل ساختن تریبون بالایی بود. مرحله دوم (۱۹۶۳-۱۹۶۷) شاهد ساخت پوسته های بیرونی بود. مرحله سوم شامل طراحی داخلی و ساخت و ساز (۱۹۶۷-۱۹۷۳) بود.
مرحله اول: سکو
مرحله اول در ۵ دسامبر ۱۹۵۸ توسط شرکت ساختمانی Civil & Civic آغاز شد. با این حال، مسائل ساختاری عمده هنوز طراحی را آزار می داد و آب و هوای نامناسب پیشرفت را بیشتر به تاخیر انداخت. در ۲۳ ژانویه ۱۹۶۱، کار ۴۷ هفته عقب بود. کار بر روی سکو سرانجام در ۳۱ آگوست ۱۹۶۲ به پایان رسید. شروع اجباری زودهنگام منجر به مشکلات قابل توجهی در آینده شد، از جمله این واقعیت که ستون های سکو به اندازه کافی برای حمایت از ساختار سقف قوی نبودند و باید دوباره ساخته می شدند.
مرحله دوم: سقف
پوسته های مسابقه طراحی شده در اصل دارای هندسه نامشخص بودند، اما در اوایل فرآیند طراحی، “پوسته ها” به عنوان یک سری سهمی که توسط دنده های بتنی پیش ساخته پشتیبانی می شوند درک می شدند. با این حال، مهندسان Ove Arup و همکارانش نتوانستند روش قابل قبولی برای ساخت آنها بیابند. از سال ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۳، تیم طراحی حداقل ۱۲ تکرار یا تکرار شکل پوسته‌ها (شامل طرح‌هایی با سهمی، دنده‌های دایره‌ای، و بیضی‌ها) را پیش از تکمیل یک راه‌حل کارآمد انجام دادند.
کار طراحی روی پوسته‌ها شامل یکی از اولین استفاده‌های رایانه‌ها در تحلیل ساختاری به منظور درک نیروهای پیچیده‌ای بود که پوسته‌ها در معرض آن قرار می گرفتند. در اواسط سال ۱۹۶۱، تیم طراحی راه‌حلی برای این مشکل پیدا کرد: پوسته‌ها همه به صورت بخش‌هایی از یک کره ایجاد می‌شوند . این راه حل دقیقاً از چه کسی سرچشمه گرفته است، موضوع مناقشه هایی بوده است.
این پوسته ها توسط Hornibrook Group Pty Ltd که مسئولیت ساخت فضای داخلی در مرحله III را نیز بر عهده داشتند، ساخته شدند. Hornibrook ۲۴۰۰ دنده پیش ساخته و ۴۰۰۰ پانل سقف را در یک کارخانه در محل تولید کرد و همچنین فرآیندهای ساخت و ساز را توسعه داد. این راه حل با اجازه دادن به استفاده از واحدهای پیش ساخته از نیاز به ساخت قالب های گران قیمت جلوگیری می کرد و به کاشی های سقف اجازه می داد به جای چسباندن جداگانه در ارتفاع، به صورت ورق روی زمین پیش ساخته شوند.
مهندس سایت Ove Arup و شرکای ساخت این پوسته ها را نظارت کرد که از یک طاق خرپایی قابل تنظیم فولادی نوآورانه برای پشتیبانی از سقف های مختلف قبل از تکمیل استفاده می کرد.
مرحله سوم: فضای داخلی
مرحله سوم، فضای داخلی، با انتقال کل دفتر اوتزون به سیدنی در فوریه ۱۹۶۳ آغاز شد. با این حال، تغییر دولت در سال ۱۹۶۵ رخ داد و دولت جدید این پروژه را تحت صلاحیت وزارت فواید عمومی اعلام کرد. این در نهایت به استعفای اوتزون منجر شد.
مرحله دوم ساخت و ساز هنوز در جریان بود که اوتزون استعفا داد. موقعیت او عمدتاً توسط پیتر هال گرفته شد که تا حد زیادی مسئول طراحی داخلی شد. افراد دیگری که در همان سال به جای اوتزون منصوب شدند EH Farmer به عنوان معمار دولتی، DS Littlemore و Lionel Todd بودند.
چهار تغییر قابل توجه در طراحی پس از خروج اوتزون عبارتند از:
۱. روکش کردن روی سکو و سنگفرش (تریبون در اصل قرار نبود تا روی آب پوشانده شود، بلکه باید باز بماند)
۲. ساخت دیوارهای شیشه ای (اوتزون قصد داشت از سیستمی از تخته چندلای پیش ساخته استفاده کند، اما سیستم متفاوتی برای مقابله با شیشه طراحی شد)
۳. استفاده از سالن ها (سالن اصلی که در ابتدا قرار بود یک سالن چند منظوره اپرا/کنسرت باشد، صرفاً به یک سالن کنسرت تبدیل شد. سالن فرعی که در ابتدا فقط برای تولیدات صحنه ای بود، اکنون کارکرد اضافه اپرا را داشت. دو مورد دیگر تئاترها نیز اضافه شدند.)
۴. طراحی های داخلی: طرح های راهرو تخته سه لا Utzon و طرح های آکوستیک و صندلی های او برای داخل هر دو سالن اصلی به طور کامل از بین رفت.
پدر سال ۱۹۶۶، پس از استعفای اوتزون، لوتار کرمر مشاور آکوستیک تایید کرد که طراحی آکوستیک اولیه اوتزون تنها اجازه ۲۰۰۰ صندلی در سالن اصلی را می دهد. وی در ادامه اظهار داشت:
افزایش تعداد صندلی ها به ۳۰۰۰ صندلی برای آکوستیک فاجعه بار خواهد بود. نسخه‌های بعدی تاد، هال و لیتلمور هر دو سالن اصلی در واقع با مشکلاتی در زمینه آکوستیک، به‌ویژه برای نوازندگان اجراکننده همراه بوده است.گودال ارکستر در تئاتر اپرا تنگ است و شنیدن آن را برای نوازندگان دشوار می کند و سالن کنسرت سقف بسیار بلندی دارد و مشکلات آکوستیک دیگری ایجاد می کند که به طور کامل حل نشده است.
خانه اپرا به طور رسمی در سال ۱۹۷۳ تکمیل شد و ۱۰۲ میلیون دلار هزینه داشت. برآورد هزینه اولیه در سال ۱۹۵۷ ۷ میلیون دلار بود و تاریخ تکمیل اولیه تعیین شده توسط دولت ۲۶ ژانویه ۱۹۶۳ بود.
